Ik begin gelijk maar met een bekentenis. Toen ik op mijn veertigste ontdekte zwanger te zijn, duikelden duizenden emoties door elkaar heen, maar één sprong erbovenuit. Dat was angst. Het was niet het vooruitzicht op bergen vieze luiers, eindeloze slapeloze nachten of borstontstekingen die me nachten wakker hielden. Dat had ik gedaan en zou ik met alle liefde weer doen, maar er was iets wat ik had gehoopt nooit meer te hoeven meemaken en dat was zwemles. Hoewel mijn oudste inmiddels achttien was, stonden zijn zwemlessen me nog vers in het geheugen. Het zweet gutste over mijn rug als ik terugdacht aan die tijd. Als jonge moeder had ik hem twee maal per week naar dat snikhete zwembad in Almelo moeten brengen terwijl ik zijn huilende zus aan de ene en zijn krijsende broertje aan de andere hand meesleepte.
Ik herinner me nog goed de eerste keer. Daar stond ik te midden van complete chaos. Honderden andere kinderen leken op hetzelfde tijdstip zwemles te hebben en in hetzelfde gezamenlijke kleedhok te moeten zijn. Het gekke was dat iedereen anders precies leek te weten wat te moeten doen, behalve ik. In mijn wanhoop schreeuwde ik of iemand wist waar mijn zoon zich moest omkleden. Als bij een wonder kwam er een vrouw naar me toe. Een perfecte moeder met prachtig opgestoken haar waar nonchalante lokken uitsprongen. Zo iemand die nooit een verjaardag van de juf of meester zou vergeten en haar kinderen stak in de mooiste zelfgemaakte kleren. Een steek van jaloezie ging door me heen terwijl ik luisterde naar haar beheerste stem die uitlegde wat de bedoeling was.
Elke week zat je als ouder op een plastic stoeltje voor een groot raam zodat je naar je zwemmend kind kon kijken. Eerlijk gezegd kwam van zitten niet veel terecht, want ik had mijn handen vol aan de twee kleintjes die als magneten naar het peuterbad werden getrokken. Ondertussen probeerde ik ook nog een blik te werpen op mijn oudste, die met knalgele kurkjes nog net niet aan het verdrinken was en deed ik mijn best fatsoenlijk te luisteren naar de verhalen van ouders, die niet konden stoppen op te scheppen over de zwemkwaliteiten van hun kinderen.
Nooit zal ik de steen in mijn maag vergeten die ik elke keer voelde als we weer naar dat ellendige bad moesten. Al gauw was de aardigheid er voor mijn oudste ook af en krijste hij net zo hard mee met zijn zusje en broertje als we er heenreden. Ik heb de grond en de badjuf gekust op de dag dat hij zijn zwemdiploma haalde.
Bij zijn zusje leek het ons beter dat Marcel deze taak op zich zou nemen. Vol verbazing zag ik het jaar daarop hoe ze twee keer per week opgewekt naar het zwembad vertrokken. Binnen een jaar had onze dochter haar diploma en tot op de dag van vandaag worden er leuke herinneringen opgehaald aan die tijd.
Toen de broertjes en inmiddels nog een zusje aan de beurt waren, zaten we in Indonesië en daar hadden ze gelukkig nog nooit gehoord van het ABC-diploma. Na een aantal privélessen van manlief waren ze alle drie in waterratjes veranderd en dacht ik dit hoofdstuk te kunnen sluiten. Niet dus.
In de jaren dat onze Marc opgroeide hing de zwemles als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Bij elke groeispurt die hij doormaakte, kromp ik in elkaar bij het besef dat het onvermijdelijke eraan zat te komen. Inmiddels woonden we weer in het land van het ABC-diploma, was Marcel te druk en zou ik eraan moeten geloven.
De gevreesde dag brak aan. Samen met een opgewekt blond jongetje reed ik naar het plaatselijke zwembad, vastberaden om er deze keer positief tegenaan te gaan. Na keurig in de rij te hebben gestaan om hem aan te melden, liepen we naar de kleedhokken waar hij zich omkleedde te midden van andere naakte kindertjes. Alles leek te gaan volgens het boekje en ik wilde mezelf al bijna op de borst kloppen toen ik werd opgeschrikt door een schelle stem vanuit het douchegedeelte. ‘Willen alle ouders en kinderen zich hier verzamelen?’ Bibberend voor wat komen ging liepen mijn jongste en ik er naar toe met alle anderen, die ook wel erg witjes om hun neus zagen. Midden in de ruimte stond badjuf Karin, groot en imposant op blauwe “HEMA-slippers”.
Alsof dat nog niet genoeg indruk maakte, begon ze luid, met een vleugje Duits accent, de huisregels voor te lezen. Ik voelde het klamme handje van Marc, die zich steeds meer achter mijn rug verstopte. Ze overspoelde ons met totaal irrelevante informatie en eindigde tot overmaat van ramp met de mededeling dat een gemiddeld kind slechts 73 lessen nodig had om zijn of haar ABC-diploma te halen. Ik hapte naar adem, 73 lessen. Dit kon je van geen ouder verwachten. Maar zoals vaak in het leven, kun je meer aan dan je denkt. Dus ging de ene zwemles over in de andere en na exact 73 keer met een steen in mijn maag er naar toe te hebben gereden, voor het raam te hebben gekeken naar mijn spartelende kind, terwijl ik gesprekken voerde met ouders over hoe geweldig hun kind wel niet was, was de marteling voorbij.
De juf heb ik niet gekust op de dag van de diploma-uitreiking, dat vond ik te spannend. Maar toen niemand keek, wel zachtjes de grond en ik heb ‘tot nooit weer ziens’ gefluisterd. Hier zie je me nooit weer terug, zelfs niet met kleinkinderen.
Skriuwe Bliuwe 