Ik ben niet zo van de tegeltjes aan de muur, maar de laatste tijd ben ik toch in de verleiding om er een aan te schaffen. Wat er op staat? “Doch dyn plicht en lit de lju mar rabje”. (doe wat je moet doen en laat de mensen maar kletsen)
Deze pak ik dan mooi in en stuur het op naar onze toekomstige regering in Den Haag.
Je kunt de krant niet opendoen of je wordt overspoeld met verontwaardiging over de uitslag van de verkiezingen. Niemand lijkt gestemd te hebben op wat nu de grootste partij van Nederland is, maar als er niet gesjoemeld is met de uitslagen, hoe is dit dan mogelijk?
Eigenlijk wil ik hier geen woorden aan vuil maken, maar iets in me kan het niet laten. Is het nog maar een aantal weken geleden dat ik een stukje schreef over de verkiezingen? Ik dacht dat ik het helder had op wie ik ging stemmen, maar dat was achteraf toch minder eenvoudig. Of ik het wilde of niet, ik was gevoelig voor wat ik hoorde. Er kwamen verontrustende berichten over wat de uitslagen zouden zijn. Moest ik principieel stemmen of tactisch? Het was verleidelijk om te denken dat mijn ene stem er niet toe deed tussen al die miljoenen. Maar goed, elk hagelslagje maakt bij elkaar een hoop calorieën op je boterham. Dus toch gestemd..
Nu zijn we een aantal weken verder en weet ik niet zo goed wat ik ervan moet maken. Heb ik het juiste rondje ingevuld op het stembiljet? Ik zie veranderde mensen op het NOS-journaal. De terughoudende en bescheiden politici van gisteren lopen nu met rechte rug, ferme pas en brede glimlach rond alsof ze de hele wereld bezitten. Dat terwijl de zelfverzekerde lijsttrekkers van voor de verkiezingen nu druipen van nederigheid om pas op de plaats te maken voor de winnende partij.
Niets mis mee, zou je zeggen, maar hoe graag we het ook zouden willen, mensen veranderen niet in een dag. En als ze wel die indruk wekken, dan is er meer aan de hand.
Een partij die jarenlang dominant haar stempel drukte op hoe ons landje werd geregeerd, zal heus niet zomaar de rol van de underdog op zich nemen en een lijsttrekker die jarenlang pleit om vooral eerst aan jezelf te denken, is niet opeens veranderd in Martin Luther King.
Een potentiële premier zou het niet nodig moeten vinden om te benadrukken dat hij er voor eenieder van ons zal zijn, net zo min als zijn opponent niet steeds moet blijven herhalen dat ze de minste willen zijn. Natuurlijk is een premier er voor iedereen en natuurlijk past je een nederige houding als zoveel mensen zwaar teleurgesteld in je zijn. Dat is je plicht, een vanzelfsprekendheid, wat de mensen ook zeggen en waar ze in Den Haag blijkbaar nog aan herinnerd moeten worden.
Ik ga het tegeltje gelijk bestellen.
Skriuwe Bliuwe 