Of ik nog wensen had voor mijn verjaardag. Dat was een lastige vraag voor iemand die alles al heeft wat haar hartje begeerd.
Althans, dat wilde ik mezelf laten geloven, want diep van binnen wist ik best wat ik wenste. Zo’n supersonisch horloge waar je alles mee kunt doen. Die alles registreert van hoeveel stappen je hebt gezet tot wat je bloeddruk is. Een aantal van mijn vrienden en familieleden had ik er mee rond zien lopen en verbeeldde ik het me nu dat ze een soort rust uitstraalden? Nou, dat wilde ik ook wel.
Het was uiteindelijk geen smartwatch geworden nadat manlief de prijs had gezien, maar een Fitbit. Een rechthoekig schermpje aan een plastic polsbandje, dat vanaf nu zou monitoren hoe fit ik was. Het duurde even voordat ik doorhad hoe het ding werkte. Maar nadat de oudere kids mij eindeloos hadden uitgelegd waar wat voor diende, leek het een fluitje van een cent.
Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Ik kon geen stap verzetten of het werd genoteerd. Had ik te lang op mijn stoel gezeten? Dan werd ik eraan herinnerd dat het doel nog niet was bereikt. Dus daar ging ik, hup, in de benen, want ik hou er niet van als ik niet voldoe aan de eisen die aan mij worden gesteld. Zelfs al komen ze van een plastic, mechanisch, zielloos apparaatje aan mijn pols. Maar ook het omgekeerde was het geval. Had ik onverhoopt mijn doel van 10.000 stappen bereikt, dan ging de Fitbit trillen en verscheen er ter ere van mijn goede inzet vuurwerk op het schermpje. ‘Goed bezig Mintje’, werd mij verteld. Hoe heerlijk is dat.
Voor een tijdje hadden we het goed samen, de Fitbit en ik. Maar Mintje zou Mintje niet zijn als er niet iets zou gaan wringen. Waar het apparaatje eerst een coach was, begon het steeds meer op een politieagent te lijken. Waar ik eerder heerlijk kon genieten van een goed boek in mijn luie stoel, zat er nu steeds een stemmetje in mijn achterhoofd dat ik “Het Doel” nog niet had bereikt. Het was nooit genoeg. Het voldane gevoel dat ik had gehoopt te bereiken, bleef uit en veel vaker bleef ik aan het eind van de dag zitten met een onbevredigende smaak in mijn mond.
Zo kon het niet langer. Het was tijd voor een beslissing.
De Fitbit en ik zijn uit elkaar.
Het grijze apparaatje ligt nu eenzaam tussen mijn sokken in het nachtkastje. We hebben het samen goed gehad, maar het is beter zo.
De rust is teruggekeerd.
Ik geniet weer volop van een goed boek, van een mooie wandeling op het Schilligepad en heb me zelfs aangesloten bij een plaatselijke sportclub.
Heb ik dus spijt van mijn verjaardagscadeau?
Nee hoor, ik kan het iedereen aanraden om voor een tijdje met een Fitbit rond te lopen. Al is het alleen maar om opnieuw te realiseren hoe zot het is om te denken dat je een duur supersonisch gadget nodig hebt om te bevestigen dat je goed bezig bent.
Skriuwe Bliuwe 