‘Zelfs jij kan meedoen’, zei mijn vriendin complimenteus. De afgelopen weken had ik door laten schemeren dat ik wel iets aan krachttraining wilde doen.
Niet zozeer omdat ik er strakker uit wilde zien, die hoop had ik na zeven zwangerschappen al lang laten varen. Maar waar had ik ook alweer gelezen dat het kan helpen bij het verminderen van overgangsklachten? En die klachten wilde ik, afgeschrikt door voorbeelden in mijn omgeving, koste wat kost voor zijn. Aangezien mijn schrale pogingen om het sporten op eigen houtje te doen al snel waren doodgebloed, zocht ik naar een alternatief.
En die lag warempel om de hoek. Want wat bleek? Elke week komt er een groep vrouwen bij elkaar in de gymzaal van “Oomkegast” voor Bootcamp. Nu zou ik mezelf niet zo snel scharen bij de groep die hier aan mee doet, maar door de aanmoediging van mijn vriendin, wilde ik het toch een kans geven.
Daar stond ik dan in mijn roze joggingkleren te midden van hangrekken, touwen en andere huiveringwekkende attributen. De geur van stinkende sportschoenen en oud materiaal bracht mij terug naar de gymnastieklessen van vroeger. Even was ik weer het onhandige en angstige meisje van toen. Hoe kon ik dit zijn vergeten? Ik keek de kring rond van vrouwen in hun passende outfit en besefte opeens hoe oud ik was.
Nog geen stap verzet, maar nu al doodop.
De coach liep kwiek rond en als een vis in het water bewoog hij zich tussen de materialen door. Nu is het misschien leuk om te vermelden dat deze coach net zijn 80e verjaardag had gevierd. Naast coach is hij ook mijn buurman en dagelijks zie ik hem dan ook in zijn trainingspak op zijn racefiets voorbij sjezen. Onvermoeibaar lijkt hij en de tijd lijkt bij hem iets minder snel weg te tikken dan de gemiddelde mens. Een wereldwonder en die ging mij trainen. Het hart klopte in mijn keel. Waarom had ik tot mijn 49e gewacht om serieus te gaan sporten?
‘Een paar rondjes hardlopen dames’, schalde het door de gymzaal. Nou, dat kon ik wel. We zwaaiden met onze armen, tikten met onze hakken de billen aan en zigzagden van links naar rechts. Dit alles onder begeleiding van beatmuziek uit een oud krakend cd-spelertje. Dit valt me mee, dacht ik bij mezelf, terwijl ik stond uit te puffen. Maar ik had te vroeg gejuicht. Dit was slechts de warming-up geweest. Vanaf toen was er geen houden meer aan. De buikspieren werden gedrild, de biceps getraind en allerlei andere spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Het kostte me grote moeite om de anderen bij te houden, maar onder aanmoediging van mede bootcampers en de coach, kwam ik een heel end. Mijn hoofd was inmiddels zo rood als een kreeft en kleurde prachtig bij mijn roze shirt.
Maar ik had er warempel plezier in. Het uurtje was omgevlogen en mijn vriendin en ik liepen samen naar huis. Ze had gelijk gehad. Zelfs ik kon meedoen.
Al had dit meer te maken gehad met de loyaliteit van de groep dan mijn conditie. Maar wat maakte dat uit?
Opgewekt liep ik verder.
Vergezeld door de heerlijke onwetendheid over de spierpijn,
die zich een paar dagen later zou manifesteren,
waarbij de zo door mij gevreesde overgangsklachten zouden verbleken.
Skriuwe Bliuwe 