Het was even zoeken, maar toen ik de luidspreker in de verte hoorde, wist ik dat ik op de goede weg zat. Driftig wapperende vlaggetjes vertelden mij dat ik welkom was. Gelukkig maar, want ik had er vanmorgen best tegenop gezien. Ik ben niet zo van grote groepen, maar Marc had mij over de streep getrokken met zijn enthousiasme.
Al weken had hij over het “Jantje beton toernooi”. Ooit was hij kampioen geworden met JO-7 en sindsdien wenste hij niets anders dan zich nog eenmaal te wanen in deze roes van overwinning. Het werkte aanstekelijk en zo kwam het dat ik deze zaterdagochtend te vinden was op de velden van VEV’67 te Leek.
Ik had drukte verwacht, maar zoveel mensen op één plek? Uit de krakende luidspreker klonk een enthousiaste stem die iedereen op de hoogte hield, kraampjes met koffie en koek stonden her en der opgesteld en over en weer werd ik ingehaald door kinderen in voetbaltenue. Hoe ging ik Marc en zijn team ooit vinden te midden van deze honderden voetballiefhebbers?
Of het nu toeval was of niet, maar opeens stond mijn jongste voor me. Blij hem te zien, wilde ik hem een knuffel geven, maar meneer had totaal geen oog voor mij. Als een kip zonder kop riep hij rond. Of ik wist waar papa was. Voordat ik het wist, liep ik met Marc aan de hand op zoek naar zijn vader. Het was zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar het geluk was met mij, zag ik daar niet mijn knappe man in de verte staan? Driftig begon ik te zwaaien, maar ook hij zag mij niet.
Coach Marcel was niet alleen zijn zoon kwijt, maar zijn hele team en over een minuut ging de volgende wedstrijd beginnen. Het duurde niet lang of ook ik liep rond als een kip op zoek naar haar kuikentjes. En met succes. Binnen de kortste keren was het hele team bij elkaar gesprokkeld en konden we aan de volgende wedstrijd beginnen. Aangezien ik later was aangehaakt, werd ik snel bijgepraat door andere moeders. Als wij deze wedstrijd zouden winnen, dan kwamen we in de finale. Ik viel met de neus in de boter en de chaos van net was gauw vergeten.
Marcs team speelde als een speer en ondanks mijn goede voornemens om deze keer niet als een gillende keukenmeid aan de zijlijn te staan, stond ik toch binnen de kortste keren mee te schreeuwen met de rest. De ene goal naar de andere werd gescoord en toen de toeter klonk voor het einde, hadden we het niet meer. We zaten in de finale!
Of toch niet? Driftig zat Marcel op zijn smartphone te scrollen en te overleggen met de andere coach. Een klein detail was over het hoofd gezien. Dit was de kwartfinale geweest. Er moesten nog twee wedstrijden worden gespeeld. Wat een stress. Opnieuw werd het team moed ingesproken en klaargestoomd voor de volgende wedstrijd. Deze keer moesten we het opnemen tegen FC Heerenveen.
Het was een plaatselijk team, maar door hun T-shirt met de Friese vlag, zagen ze er toch wel indrukwekkend uit. Het ging hard tegen hard en in mijn ooghoeken zag ik Marcel staan die er steeds verhitter uit begon te zien. Ronald Koeman was er niets bij. Eindelijk was daar de beslissende toeter.
Gewonnen met 2-1.
Huilend van geluk vielen we elkaar om de hals. Maar opeens klonk opnieuw het geluid. Te vroeg gejuicht. Er moesten nog een paar minuten worden gespeeld. Dus weer het veld op. Na een paar bloedstollende minuten was de wedstrijd toch echt ten einde. Op naar de finale.
Of toch niet? Opnieuw werd er driftig op de telefoon gescrold. Wat bleek? Dit was toch de finale geweest. Te midden van de chaos werd opeens duidelijk dat JO-9 kampioen was geworden. Een luid gejuich steeg op.
Midden in de huiskamer staat een gigantische beker, die ons herinnert aan de overwinning van afgelopen zaterdag. Marc kan niet wachten tot volgend jaar. Dat snap ik. Maar deze moeder slaat een jaartje over. Je kunt als mens ten slotte maar zoveel.
Skriuwe Bliuwe 