Ik word nog weleens geplaagd door mijn liefhebbende gezin dat ik zo dol ben op uitjes. En terecht, want niets geeft me meer plezier dan ergens naar toe te gaan. Of het nu een autoritje is naar de kringloop “het hart van Friesland” in Drachten of een terrasje pakken bij “De Drie Gezusters” in Groningen, ik begin te spinnen als een tevreden katje zodra ik onderweg ben.
Er is een tijd geweest in Papua dat deze liefhebberij van mij ver te zoeken was. Niet in het begin, toen was ik voor elk uitstapje te porren.
Neem nou die keer dat we uitgenodigd werden door een Zwitserse familie om mee te gaan hiken. We woonden nog maar net in Wamena en enthousiast gingen we in op de uitnodiging. We hebben nog mooie foto’s van die dag. Bepakt en bezakt met rugzakken vol met waterflessen en proviand zie je ons zelfverzekerd staan tussen de bergen van de Baliemvallei. We hebben er zin in. Een heerlijke onwetendheid straalt van mijn gezicht af, want eerlijk, wat wist ik als Fries famke van bergbeklimmen?
Erg weinig, dat bleek uren later. Met moeite kon ik mijn evenwicht bewaren. Ik zag met angst en beven toe hoe mijn dierbare kinderen als berggeitjes voor mij uitsprongen en van een steile helling afdaalden. Terwijl de Zwitserse familie zich als een vis in het water bewoog tussen hun vertrouwde bergen, was ik als een koe die hier nooit had mogen worden toegelaten. Nog even hoopte ik op enige support van Marcel. Maar nee, meneer had zich in de eerste paar minuten al aangepast aan zijn omgeving en was niet te onderscheiden van de berggeiten en de Zwitsers.
Tot overmaat van ramp hadden de lokale kindertjes ons ontdekt en begonnen ze enthousiast met ons mee te lopen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag hoe vliegensvlug ze zich voortbewogen. Al gauw kregen ze mij in de smiezen. Ik kon wel janken en de ellende was nog niet voorbij. Na uren hiken kwam onze Zwitserse vriend erachter dat de brug, die ons over de rivier weer naar huis zou leiden, was weggespoeld. Wat nu? Zoals een echte Zwitser betaamd vond hij al snel een oplossing. Eerlijk gezegd was ik inmiddels zo op van de zenuwen dat ik het verhaal niet helemaal meekreeg. Pas toen ik Marcel met kleine Naomi aan de hand halsbrekende toeren zag uithalen op een boomstam, drong de werkelijkheid tot me door. Was ik dan de enige die heel hard wilde gaan gillen? Alsof het dagelijkse kost was, liep iedereen rustig over de stam naar de overkant, aangemoedigd door de lokale kinderen die de dag van hun leven hadden.
Ik bleef als laatste over. Mijn hele leven flitste aan mij voorbij, inclusief alle keren dat ik als kind in het water was gevallen tijdens polsstokspringen en andere huiveringwekkende activiteiten. Kruipend als een malloot schoof ik voorzichtig naar de overkant en probeerde niet te letten op het water onder mij en al helemaal niet op de gierende kinderen die elkaar om de hals vielen van het lachen. Nog nooit had ik mij zo vernederd gevoeld.
Hopende dat dit een eenmalige ervaring was, heb ik daarna nog een aantal pogingen gedaan om de bergen te trotseren. Ik heb watervallen bezocht, grotten verkend en wat al dan niet meer, maar of ik er echt van genoten heb? Altijd was er wel een moment dat ik van een berg afrolde, me zeer deed aan een uitstekende rots, of gewoon doodsbang was omdat ik niet van donkere kille grotten houd. Na een paar jaar hield ik het voor gezien en aangezien er weinig anders te doen was in Papua, was het gedaan met mijn liefde voor uitjes.
Begrijpelijk dus dat ik een inhaalslag aan het maken ben. Ameland, Kringloopwinkels, De Kuzemerkooi of welk terrasje dan ook. Ik geniet met volle teugen. Dat ik ervoor uitgelachen word, neem ik graag op de koop toe. Alles beter dan bergbeklimmen.
Een fijne vakantie iedereen!
Skriuwe Bliuwe 