Dit jaar ben ik dan echt door de mand gevallen.
De foto die ik van de juf via Parro kreeg is het confronterende bewijs …
Een half jaar geleden al zat mijn jongste op zijn vingers te tellen hoelang het nog duurde voor zijn verjaardag. Meneer kon niet wachten tot de grote dag en ging zelfs op zijn tenen lopen om maar te bewijzen hoe groot hij was. De tijd kon voor hem niet snel genoeg gaan. Maar voor zijn moeder was dit niet het geval. Niet alleen omdat zij inmiddels de vijftig is gepasseerd en het gevoel inmiddels met de oudere mensheid deelt dat de tijd door de vingers glipt, maar er lag nog een diepere reden achter. Traktaties. Al die jaren in Indonesië had ik er ontheffing voor gehad omdat ze daar het fenomeen niet kenden. Niets geen ingewikkelde knutsels en verantwoord snoep om maar te laten zien hoe goed je het als ouders doet. Een kind was gewoon jarig, punt.
Dit veranderde toen we weer in Nederland waren. In de kleuterklas kon ik nog wegkomen met zakjes chips. Onze kleine wereldreiziger snapte nog niets van de Nederlandse cultuur en nam genoegen met wat ik hem meegaf. Al herinner ik me wel hoe ik aan het eind van de dag ontdekte dat de juf de zakjes in een gezellig mandje had gestopt met wat ballonnen eraan. Zij vond het denk ik wel wat zielig voor ons mannetje, zo’n saaie traktatie.
De jaren daarna werd het al lastiger voor mij, want Marc ontgaat niets en had gezien met welke creaties zijn klasgenoten aankwamen. Maar hij was nog jong en ik kan goed praten, dus werd het toch weer chips, maar nu lagen de zakjes knus in een mand en was er zelfs een ballon te bespeuren. En vorig jaar had ik zelfs kaartjes geknutseld voor op de zakjes, waarop stond ‘Hoera, Marc is jarig’.
Maar dit jaar ging onze jarige job in verweer. Geen zakjes chips meer. Mama moest aan de bak. Slapeloze nachten heb ik er van gehad. Wat te doen? Ik googelde erop los, maar wat ik daar vond, stond me gelijk tegen. Zo overdreven hoefde het ook weer niet. Ik kon toch zelf verdorie een originele traktatie bedenken?
Maar wie hield ik voor de gek? Het afgelopen weekend was er geen ontkomen meer aan. Ik had het voor me uitgeschoven en sjeesde last minute naar de winkel. Hoe moeilijk kon dit zijn?
Zondagavond. Wegens tijdnood had ik hulp ingeschakeld. Mopperend zaten man en dochter met mij aan tafel. Voor ons lag een rol met folie, talloze onverantwoorde plastic speelgoedjes en een zak met snoep, die al half opgegeten was. Als een volleerde traktatiemaker had ik ze uitgelegd wat de bedoeling was. We hoefden alleen maar folie te wikkelen om de spulletjes, een strikje erom en Voilà.
Dit was lastiger dan gedacht. Het was een hels karwei om de troepjes in de folie te krijgen en tot overmaat van ramp was de snoepvoorraad ook erg karig. Dochterlief gaf er al gauw de brui aan en Marcel foeterde de hele boel bij elkaar. Maar ik was onvermurwbaar. En een uur later lagen er warempel talloze plastic ingepakte hoopjes met strikjes op de tafel. Nu nog een mooi mandje. Dat zag er nog niet eens zo slecht uit.
De volgende morgen kon ik niet wachten om Marc de creaties te laten zien. Maar meneer was niet erg onder de indruk. Waar zijn de kaartjes met mijn naam erop? Vroeg hij teleurgesteld. Mopperend stopte ik de mand in een plastic tas. We reden naar school en ik leverde mijn jongste af bij zijn juf. Blij dat het achter de rug was.
Maar het verhaal kreeg een staartje …
’s Middags kreeg ik van juf een Parro berichtje doorgestuurd. Had ik deze maar nooit geopend. Want wat zag ik tot mijn schaamte op de foto? Een trakterende Marc die nonchalant een gele plastic Jumbo tas onder de neus van een klasgenoot houdt. De jarige job had niet eens de moeite gedaan om de versierde mand met traktaties eruit te halen. Alle stress voor niets.
Het zal voor niemand een verrassing zijn waar we volgend jaar gewoon weer op trakteren.
Skriuwe Bliuwe 