‘Onvoorstelbaar hoeveel we op elkaar lijken’, zei ik verliefd tegen Marcel terwijl we van ons laatste geld aan een kopje koffie bij de HEMA zaten. Het was nog maar een maand geleden dat we verkering hadden gekregen, maar het voelde alsof ik hem al jaren kende. Wat is dat met de liefde? Want waar ik dacht een levenspartner te hebben gevonden die als twee druppels water op mij leek, bleek niets minder waar. Ik had de signalen moeten herkennen tijdens onze eerste wandeling door het mooie Kollum. We hadden elkaar de hele week niet gezien en waren de drukte van huize Spoelstra ontsnapt door een ommetje te maken.
Al kletsend gingen we in elkaar op, toen er opeens een grote knal klonk. Mijn eerste impuls was “wegwezen hier.” Maar Marcel had daar een totaal ander idee over. Vol verbazing zag ik hoe hij het op een rennen zette naar waar het geluid vandaan kwam. ‘Ik heb mijn EHBO’, hoorde ik hem roepen tegen een groepje dat druk doende was met een man op straat. Dat niemand reageerde leek hem niet te deren. Voor mij het teken om alsnog rechtsomkeert te maken. Voor mijn geliefde niet. Hij wilde er zeker van zijn dat de juiste hulp geboden werd en sloot zich aan bij de hulpverleners. Toen we terugliepen naar huis, was ik even van mijn à propos. Oké, ik was enigszins verbaasd over mijn eigen laffe reactie, maar was nog meer van mijn stuk door de reddersrol die Marcel op zich had genomen. Wie was deze jongen? Achteraf was dit een klein voorproefje van wat ik mij te wachten zou staan. Een heel boek kan ik schrijven over, wat ik noem, “De Rescue Ranger acties” van Marcel. Er kan geen ongeluk gebeuren of hij heeft het opgemerkt. Als het nu gaat om een verward oud vrouwtje dat thuisgebracht moet worden of een lekke band van iemand op een scootmobiel, Marcel fixt het.
Dit brengt me terug naar onze tijd op de Graspieper in Almelo. Het was een doodnormale woensdagmiddag en ik was boven in de slaapkamer toen ik tot mijn verbazing zag dat er grote vlammen uit een huis achter ons kwamen. Het duurde maar kort of de brandweer kwam met loeiende sirenes onze straat in. De kinderen waren in alle staten en het kostte me alle moeite om ze binnen te houden. Opgelucht bedacht ik mij dat Marcel nog op zijn werk was. Gelukkig voor de bewoners werd de brand redelijk snel geblust en leek de kust weer veilig. Inmiddels maakte ik me toch wel wat zorgen over de inwoners en wilde ik net gaan informeren bij de buren toen ik Marcel aan zag komen. Bijna onherkenbaar. Met haar als een ragebol zag hij er meer uit als een schoorsteenveger dan een meester. Nou niks, geen schoorsteen vegen, meneer had de brandweer geholpen. Terwijl ik binnen met een bonzend hart zat af te wachten met de kinderen totdat de brand was afgelopen, had Marcel, die toevallig een keer vroeg naar huis was gegaan, samen met de brandweer meubilair uit het brandende huis gehaald. Hoe kunnen twee mensen zo verschillend zijn?
Nog steeds kijk ik Marcel regelmatig verliefd in de ogen, maar je hoort me niet meer tegen hem verzuchten hoe we op elkaar lijken. Integendeel, dat heeft de tijd mij wel geleerd. Nu ben ik vooral verwonderd hoe deze “Rescue Ranger” het al meer dan dertig jaar uithoudt met mij, een held op sokken. Wat is dat met de liefde?
Skriuwe Bliuwe 