Eindelijk is het dan zover. Vers gedrukte exemplaren staan in dozen opgestapeld in de woonkamer. Onderweg naar Boerakker was mijn telefoon gegaan. ‘Je boeken zijn er!’, had het enthousiast geklonken.
Met angst in mijn benen was ik doorgereden. Het was zover. Nog een paar minuten en ik zou mijn boek in handen hebben. Steef wachtte me op en met hetzelfde enthousiasme als zijn vader trok hij mij naar de berg dozen toe. Daar stond ik dan naast “mijn kindjes”. Het verlamde mij. Zoonlief had hier geen last van, want deze was al bezig met een stomp keukenmes plakband los te snijden. ‘Hoeveel karton hebben ze er omheen gedaan?’ Terwijl hij driftig verderging met het openen van het pakket, leek de tijd mij mee terug te nemen.
Het was 2020. Ik zat aan de eettafel in Leek met de laptop voor me. Nog maar een paar maanden geleden waren we halsoverkop teruggekomen uit Papua. Wat hadden we hard gewerkt om ons weer enigszins te settelen. De tijd was omgevlogen met praktische zaken zoals het huis inrichten, werk vinden en de kinderen aanmelden bij een school. We waren geleefd door het hier-en-nu, maar ondertussen liep ik over van alle emoties van de afgelopen jaren. Werd het niet tijd om het een plekje te geven? Langzaam begonnen mijn vingers de toetsen te vinden. Vond ik woorden om datgene een plekje te geven wat al die tijd opgekropt had gezeten. Er leek geen houden meer aan. Het begin van “Mijn liefste” was geboren …
‘Gelukt!’ Een doos met opengevouwen flappen staat ons ongeduldig aan te staren. Zwarte kaften met daarop sierlijk geschreven “Mijn Liefste” liggen keurig netjes tegen elkaar aan. Aarzelend gaat mijn hand er naar toe en opeens is het zover. De geur van het vers gedrukte papier prikkelt mijn neus. Wat is de voorkant prachtig geworden. Precies zoals ik het me had voorgesteld.
Het was een intensief, maar prachtig proces geweest. En ik had het niet alleen hoeven te doen. Wat was ik aangemoedigd om mijn verhaal te vertellen. Mijn vriendinnen hadden het “ruwe verhaal” gelezen, onze oudste het manuscript. De andere kids hadden op de zijlijn toegekeken en mij toestemming gegeven om een stukje van hun verhaal te vertellen. Hoe bijzonder was het dat Naomi de cover en de opmaak had gedaan? En dan Marcel, die mij door alle stapjes als een professionele coach had geleid. Mijn hart borrelde over.
Ik laat de bladzijden door mijn vingers glippen. Al die duizenden woorden die met elkaar mijn kwetsbare verhaal vertellen. Een indrukwekkende, maar mooie gedachte. Maar spannend is het ook. Wat zullen de lezers ervan vinden? Zullen ze meegenomen worden door het verhaal? Begrijpen waarom ik het nodig vond om dit boek uit te geven?
Inmiddels zijn we maanden verder, is “Mijn Liefste” door honderden mensen gelezen en heb ik mooie en ontroerende reacties gekregen. Alles in mij zegt dat het goed is geweest om mijn verhaal te delen, hoe moeilijk het ook is geweest.
De cirkel is rond.
Skriuwe Bliuwe 