Ik luister graag naar de radio en hoorde gisteren een oud nummer van Rudi Carell voorbij komen waarin hij zingt over de dagelijkse wandeling met zijn hond en zich vergenoegd afvraagt ‘wie laat wie nu uit?’ Het bracht een glimlach op mijn lippen en ik moest denken aan een interview waar ik een paar dagen daarvoor naar had geluisterd.
De meneer werkte voor een stichting die zich inzet voor het welzijn van anderen. Vol enthousiasme weidde hij uit over hoe dankbaar hun werk was. Moeiteloos schudde hij een praktijkvoorbeeld uit zijn mouw. Hoe ze een oud vrouwtje uit een dorpje in Friesland hadden geholpen. Een groep vrijwilligers had bij haar de hele zolder opgeruimd, hoe fantastisch was dat? Een prachtig promotieverhaal zou je zeggen. Niets mis mee. En toch …
Iets in mij begon zich ongemakkelijk te voelen tijdens zijn betoog, zoals een piepklein steentje in je schoen dat kan doen tijdens het wandelen.
Ik ben namelijk erg visueel ingesteld en zag het helemaal voor me hoe de groep vrijwilligers ‘s morgens vroeg bij het oude gerimpelde Friese vrouwtje uit hun bestelbusje stapten. Opgepept met het heerlijke gevoel dat ze op deze vroege zaterdagochtend niet nog in hun bed lagen te stinken, maar er voor hadden gekozen om iets voor hun medemens te doen. Bepakt met emmers, poetslappen en bezems zag ik ze met hun vieze schoenen luidruchtig het huisje binnenkomen. Het vrouwtje zag er moe uit. Had de hele nacht niet geslapen van het idee dat er de volgende dag wildvreemden in haar huisje aan haar spullen zouden zitten. Had ze koffie in huis moeten halen, broodjes? Hier had ze zich niet druk over moeten maken, want de groep was op alles voorbereid en hadden naast hun gereedschap ook nog thermoskannen vol hete vloeistof en belegde broodjes mee. Of mevrouw hen de zolder kon wijzen? De vlizotrap kraakte toen ze een voor een naar boven klommen. Het viel nog niet mee om in de krappe ruimte met zijn allen bezig te zijn tussen zoveel spullen, maar deze groep had voor hetere vuren gestaan en voordat het oude vrouwtje weer terug kon zakken in haar versleten leunstoel was de groep al volop aan de slag. Na een paar uur zwoegen leek de zolder weer als nieuw. Het meeste was weggegooid en wat restjes herinneringen stonden nu keurig aan de kant. Ze waren toe aan wat eten. Eetstoelen werden aangeschoven, thermosflessen opengedraaid en de broodzakken gingen rond in het kleine huiskamertje. Tenslotte nog een leuke groepsfoto met de dankbare mevrouw tussen hen in. Voor de website. De groep wurmde zich weer in het busje, moe en voldaan over hoe goed ze bezig waren geweest en het vrouwtje? Die had nu weer een heerlijke lege zolder, met volop ruimte om weer opnieuw troep te kunnen verzamelen.
Vandaag en morgen zullen er weer duizenden vrijwilligers aan de slag gaan tijdens de grootste vrijwilligersactie van Nederland, NL-doet.
Begrijp me goed, het is ontroerend en fantastisch hoeveel er voor de ander wordt gedaan. Laat ik dat voorop stellen. Maar mogen we ook af en toe gewoon eerlijk zijn met elkaar en met Rudi Carell de vraag stellen:
Wie laat wie nu uit?
Skriuwe Bliuwe 