Toen ik op mijn veertigste ontdekte dat ik zwanger was, hoopte ik op een tweede kans. Bij dit kleine monstertje in wording zou ik alles rechtzetten wat bij de andere vijf niet goed was gegaan. Eerlijk is eerlijk, ik heb af en toe flink geblunderd. Niet dat ik mijn best niet heb gedaan, maar je kunt als mens nu eenmaal maar zoveel aan. Bij de eerste ging het nog wel. Ik was 22 en te jong om te beseffen waar Marcel en ik aan begonnen.
Doordat ik al vroeg tante was en regelmatig werd opgetrommeld als oppas, dacht ik dat het moederschap mij in de genen zat. Ik herinner me nog het fietstochtje met ons goudvinkje in zijn gloednieuwe stoeltje voorop. Met een stoer zomerpetje, een beetje scheef hangend, was hij het mooiste mannetje ooit. Terwijl de lentezon op mijn gezicht scheen, bedacht ik mij dat ik het nog niet zo gek deed als moeder. Ik had altijd al een groot gezin willen hebben en we waren dolblij toen er een tweede, derde, vierde en zelfs vijfde kindje kwam.
Helaas maakte het euforische gevoel van de eerste jaren langzamerhand plaats voor een gevoel van ontzetting in de jaren daarna. De werkelijkheid sijpelde tot me door. Ik faalde aan alle kanten. Hoe vaak ben ik niet op mijn vingers getikt door buurvrouwen, omdat één van mijn kinderen zonder toezicht zat te rennen op de drukke straat, terwijl ik heerlijk binnen zat te koffiedrinken?
Ik ben zelfs een keer in staat geweest om onze jongste dochter te vergeten bij het consultatiebureau. Met haar twee oudere broertjes stond ik alweer bij onze stationcar toen ik me realiseerde dat ik de Maxi-Cosi miste. Met een rood hoofd liep ik terug naar het snikhete kamertje waar mijn lieveling nog in het hoekje stond. Zonder op of om te kijken pakte ik haar op, zeer bewust van de afkeurende blikken van kakelverse ouders die zich het nog konden permitteren om te denken dat dit hen nooit zou overkomen.
Nu de kinderen ouder zijn, reflecteren ze te pas en te onpas over de opvoeding. Vroeger deed je dat alleen bij de psycholoog of in ieder geval zonder je ouders, maar tegenwoordig schroomt de jeugd niet om je om de oren te slaan met missers terwijl je er zelf bij bent. Hoe ik zoonlief een keer buiten de deur heb gezet in zijn pyjama omdat het mij allemaal teveel werd. Hoe ik een keer een dagboekje naar mijn dochters hoofd heb gegooid omdat ze geen zin had om de dag met mij te eindigen en ga zo maar door …
Nu zou je dus denken dat ik geleerd heb van mijn fouten, van de eerlijke feedback van de kinderen, maar helaas niets is minder waar. Opnieuw loopt een kind van mij zonder toezicht rond in het dorp, is mijn geduld snel op en ben ik nog steeds in staat om een boek te gooien naar iemands hoofd. Het is om je naar te schamen! En ja, ook onze jongste ben ik inmiddels een keer vergeten.
Het was in een grote supermarkt tijdens ons verlof in Nederland. Wij waren al ruim tien minuten aan het winkelen toen we een groepje mensen bij elkaar zagen staan en één van hen had een baby in de armen. Onze baby. Blijkbaar hadden we hem in het begin ergens geparkeerd om hem daarna totaal te vergeten, overweldigd door alles wat er in Nederland in de winkels is te krijgen.
Je zou kunnen zeggen dat het kwam door onze cultuurshock van weer terug in Nederland zijn, maar ik weet wel beter. Als moeder bestaat er niet zoiets als een tweede kans en eerlijk gezegd is dat maar goed ook, want hoe oneerlijk zou dit zijn tegenover de andere kinderen?
Skriuwe Bliuwe 