Of we nog steeds blij waren met onze puppy? Vol verbazing keek ik naar haar. Dit was nu echt een vraag van iemand die duidelijk niets met honden heeft. Alsof je aan een moeder vraagt of ze blij is met haar kind. Natuurlijk waren we blij met onze hond. Wat een verrijking voor ons gezin. Het is lastig om met woorden uit te leggen wat het met je doet als je ‘s morgens de kamer in komt en er staat een wezentje voor je die zijn blijdschap niet op kan omdat jij er bent. En het enige wat hij wil is dat jij blij met hem bent. Fantastisch.
Nu lieg ik natuurlijk wel een beetje, want een hond in huis is niet alleen maar leuk. Zeker nu Diesel zijn lichaam inmiddels monsterachtige proporties heeft aangenomen, maar hij van binnen nog een peuterpuppy is. Ik weet dat hij er niets aan kan doen wanneer hij als een bezetene achter het DHL busje aan moet rennen of in de sloot springt wanneer hij een vogel probeert te vangen die hoog in de lucht vliegt. Maar lastig is het wel, zeker wanneer we aan het wandelen zijn. Het ene moment is het heerlijk genieten. Hij snuffelt alsof zijn leven ervan afhangt en ik loop nonchalant naast hem met de lijn losjes in de hand. Dan opeens uit het niets gaat hij aan en komt er iets over hem dat groter is dan hemzelf.
Wat er dan gebeurd? Met zijn grote voorpoten springt hij tegen me op terwijl hij ondertussen enthousiast naar me hapt en wat ik ook doe, niets lijkt te helpen. Toen hij nog een klein Dieseltje was, was dit geen probleem. Schattig zelfs. Maar nu hij bijna dertig kilo weegt, is het toch wel een ander verhaal.
Gelukkig bijt hij niet en is het vooral vervelend, maar de lol is er soms wel een beetje af met wandelen. En eerlijk gezegd schaamde ik me ook voor een tijdje wanneer hij dit deed. Het voelde als falen, al duurde het meestal maar een aantal minuten.
Nu is er ook goed nieuws. Het schijnt veel voor te komen bij de Golden Retriever in puberteit. Er is zelfs een benaming voor: De Crazy Five minutes. Gek genoeg helpt het om dit te weten. Nu mag het er opeens gewoon zijn en is er niets waar ik me voor hoef te schamen. Had ik dit maar geweten toen de kinderen in de peuterfase zaten en ze weer eens krijsend op de grond lagen bij de snoepafdeling in de C1000. Ik was geen slechte moeder, het waren gewoon de gekke vijf minuten die bij het opgroeien horen. En eerlijk, als ik nu naar ze kijk dan is het prima met ze afgelopen.
Dat geeft me weer moed met onze Diesel. Het komt allemaal wel goed. Volgens internet hoeven we slechts te wachten tot hij twee jaar oud is, want dan is hij uit de puberteit. Nog maar vijftien maanden te gaan. Maanden waarin ik hem met liefde zal uitlaten, zijn rare fratsen zal omarmen, maar ook heerlijk van de eerste momentjes in de ochtend zal blijven genieten.
Skriuwe Bliuwe 